تهران - تحریریه - اندیشکده «کارنگی» می نویسد، هدف مکانیسم حل اختلاف برجام تنها تشدید فشار بر ایران و اطمینان دهی به ایالات متحده بود و در عمل هیچ هزینه ای را برای واشنگتن به همراه ندارد.

به گزارش تحریریه، اندیشکده «کارنگی» صریح کرد که هدف مکانیسم حل اختلاف برجام تنها تشدید فشار بر ایران و اطمینان دهی به ایالات متحده بود و در عمل هیچ هزینه ای را برای واشنگتن به همراه ندارد. در چند ماه اخیر موضوع فعال سازی ساز و کار حل اختلاف برجام یا «مکانیسم ماشه به عنوان مهم تحلیل ها تبدیل شده است. در واقع براساس بندهای 36 و 37 توافق هسته ای سال 2015 میان ایران و گروه 1+5 اگر هر یک از طرف ها از اقدامات برجامی یکی از اعضا ناراضی باشند، شکایت ابتدا به کمیسیون مشترک ارجاع داده می شود. اگر در مدت دو هفته که قابل تمدید است این کمیسون قادر به حل مساله نشد شورای وزیران این کشورها، منازعه را بررسی خواهد کرد. اگر این گروه از وزیران هم قادر به انجام اقدامی نشدند موضوع به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع داده می شود. در صورتی که در این شورا در ظرف 30 روز تعلیق تحریم ها مورد تائید قرار نگیرد در عمل همه 6 قطعنامه تحریمی پیشین سازمان ملل متحد به صورت خودکار اجرایی می شود. جالب اینجاست مخالفت یکی از اعضای دائم شورای امنیت به عنوان مثال ایالات متحده به راحتی قادر به مانع آفرینی در مسیر ادامه تعلیق تحریم ها است و وتوی هیچ یک از اعضا کارساز نخواهد بود. این روند یعنی در عمل پس از یک ماه همه آن چیزی که دولت حسن روحانی برای کسب آن سال ها مذاکره کرد و همه ظرفیت های ایران را تحویل غرب داد نابود می شود و به همان نقطه پیش از سال 2015 باز می گردیم. تصور معمول از بندهای حل اختلاف در همه توافق ها بین افراد یا در سطح بین المللی آن است که مرجع یا فرایندی خاص به انحراف، نقض و بی تعهدی همه طرف ها نظارت داشته باشد. اما گویا در برجام هدف این بند هم تنها در راستای منافع طرف آمریکایی طراحی شد و این نکته مهم و حساس از مقام های عالیه کشورمان که سال ها حقوق بین الملل را در غرب تحصیل و تدریس کردند یا خود را حقوقدان جار زدند مغفول مانده بود. چندی قبل اندیشکده آمریکایی «کارنگی» در تحلیلی پرده از ماهیت اصلی مکانیسم ماشه برداشت. این مرکز پژوهشی با خجالت آور دانستن سالگرد اجرای برجام، مکانیسم حل اختلاف (DRM) را ابزاری برای برخورد با عدم پایبندی امضاکنندگان عنوان کرد و در ظاهر تصمیم دارد تا به مدیریت منازعه در توافق های میان دشمنان بپردازد. برجام سندی به شدت فنی بود که چند صد صفحه تعهد را برای همه طرف ها تعریف و تعیین کرده است. اما اعتراف این اتاق فکر برجسته آمریکایی که برای کشورمان دردناک است بدین نحو است «در حالی که مکانیسم حل اختلاف به همه طرف ها اجازه شکایت از دیگر اعضا را می دهد، این سازوکار در توافق هسته ای تنها به عنوان راهی برای پاسخ دادن به نگرانی های ایالات متحده در زمینه اجرای کامل مفاد توافق از سوی ایران، تدارک دیده شد. این مکانیسم طراحی نشد تا به بی تعهدی ایالات متحده واکنشی نشان دهد». این تحلیل سپس تصریح می کند: هدف این فرایند تهدیدی برای ایران است یعنی بازگشت سریع تحریم ها و قطعنامه های پیشین شورای امنیت سازمان ملل متحد. این موضوع هیچ هزینه بالقوه ای برای آمریکا ندارد. بنابراین نوشتن نامه کمیسیون برجام یا وزرای امور خارجه این کشورها از سوی دستگاه دیپلماسی نتیجه ای جز اتلاف وقت و به هدر رفتن انرژی و ندارد زیرا از ابتدا قرار بود تا ایران تنها در راستای منویات و خواست غرب و مخصوصا آمریکا حرکت کند اما مقام های ارشد کشور با همه دانایی و تجربه خود از درک این موضوع ناتوان بودند. پایان/